“แกงแคไก่เมือง” จุดพลุ Soft Power เชียงราย จาก “รสชาติที่หายไป” สู่งานมหกรรม 10 จังหวัดภาคเหนือขายหมดเกลี้ยงที่ลำพูน เชื่อมเศรษฐกิจวัฒนธรรม–ท่องเที่ยว

ลำพูน/เชียงราย, 16 พฤศจิกายน 2568 — ยามเย็นที่ “ข่วงพันปี ถนนรถแก้ว” เมืองลำพูน กลิ่นสมุนไพรพื้นบ้านคละคลุ้งอยู่เหนือแถวผู้คนที่ทอดยาวไปตามถนนสายวัฒนธรรม เสียงครกตำพริกแกงกระทบสากเป็นจังหวะ ก่อนควันบาง ๆ จากหม้อแกงขนาดใหญ่จะลอยสูงขึ้น ชวนให้ผู้คนที่เดินผ่านต้องหยุดสูดกลิ่นและหันตามสายตาไปยังป้าย “เชียงราย แกงแคไก่เมือง” เมนูที่ผู้จัดงานนิยามไว้ว่าเป็นหนึ่งใน “รสชาติที่หายไป” ของภาคเหนือ และในค่ำคืนนี้ มันกำลังกลับมาอย่างสง่างาม พร้อม “ยอดขายที่หมดเกลี้ยง” และเรื่องเล่ามากมายเกี่ยวกับพลังของอาหารพื้นถิ่นต่อเศรษฐกิจวัฒนธรรม

งานมหกรรม “ตามรอยรสชาติอาหารที่หายไป The Lost Taste 10 จังหวัดภาคเหนือ” จัดขึ้นภายใต้ โครงการเพิ่มมูลค่าทางเศรษฐกิจด้วยทุนทางวัฒนธรรม โดยมีเป้าหมายอนุรักษ์–ฟื้นคืน–และเผยแพร่ “มรดกภูมิปัญญาอาหาร” ที่วันนี้เริ่มหาทานยาก จังหวัดเชียงรายเข้าร่วมโดย สำนักงานวัฒนธรรมจังหวัดเชียงราย นำทีมโดย นายพิสันต์ จันทร์ศิลป์ วัฒนธรรมจังหวัดเชียงราย ร่วมกับคณะเจ้าหน้าที่ และผู้ประกอบการท้องถิ่น โดยมี นายอนุสร เทพปินตา เป็นตัวแทนสาธิตและจำหน่ายอาหารจากเชียงราย 3 เมนู ได้แก่ แกงแคไก่เมือง (เมนูไฮไลต์), คั่วแห้มไก่เมือง, และ แกงจิ๊น (แกงเนื้อ)

บรรยากาศ “ถนนสายวัฒนธรรม”  กลิ่นสมุนไพรที่พาคนทั้งถนนหยุดเดิน

ภาพแรกที่เตะตาคือ “งานครัวกลางแจ้ง” ที่เปิดหน้าบ้านให้ผู้คนเห็นทุกขั้นตอน ตั้งแต่การคัดผักป่า–ยอดผักพื้นบ้าน ไปจนถึงการผัดเครื่องแกงให้หอมขึ้นน้ำมัน ก่อนเติมไก่เมืองลงหม้อและเคี่ยวด้วยไฟพอดี บูธเชียงรายรายล้อมด้วยผู้คนอย่างรวดเร็ว หลายคนตั้งใจว่าจะแวะ “ชิมนิดหน่อย” แต่กลับกลายเป็นการเข้าคิวต่อเนื่อง เพราะ “กลิ่นแกง” ที่หอมฟุ้งไปไกลเกินกว่าจะปฏิเสธได้

“แกงแคไก่เมือง” ไม่ใช่แกงเผ็ดธรรมดา หากเป็น “สารานุกรมกินได้” ของป่าและสวนหลังบ้าน ชื่อ “แค” ในที่นี้ มิได้หมายถึงดอกแคเสมอไป ทว่าเป็นรหัสของ “พืชผักหลายอย่าง” ที่ชุมชนเลือกมาใส่ตามฤดูกาล ความงามของแกงแคจึงอยู่ที่ “ความหลากหลาย” และ “ความสด” พริก ข่า ตะไคร้ ผักชีลาว ยอดมะม่วงหิมพานต์ (ในบางฤดู) ชะอม ปูนาแห้งเล็กน้อย (ในสูตรโบราณบางถิ่น) ล้วนเป็นองค์ประกอบที่เล่าเรื่องภูมิปัญญาการกินของคนเหนือ ซึ่ง “หยิบของใกล้ตัวมาใช้” อย่างรู้คุณค่า และรู้จักสร้างสมดุลระหว่างโปรตีนจากไก่บ้านกับเส้นใย–สารต้านอนุมูลอิสระจากผักพื้นบ้าน

ผู้ร่วมงานจำนวนมากเลือกซื้อทั้ง 3 เมนูกลับบ้าน ท่ามกลางเสียงชื่นชมที่วนเวียนอยู่รอบ ๆ บูธคล้ายกันว่า “หอมมาก กินแล้วคิดถึงบ้าน” และไม่นานนัก แกงทั้งสามชนิดก็จำหน่าย “หมดเกลี้ยง” ซึ่งไม่เพียงเป็นสัญญาณเชิงพาณิชย์ของ “รสชาติที่ยังมีคนโหยหา” หากยังสะท้อนความพร้อมของอาหารพื้นถิ่นเชียงรายในการขยับขึ้นสู่ “Soft Power” ที่จับต้องได้

จากครัวบ้านสู่ครัวมหกรรม  เหตุใด “แกงแคไก่เมือง” จึงทรงพลัง

1. ตัวแทนชีวภาพของภูมิภาค   แกงแคผูกติดกับ “ฤดูกาล–ภูมิประเทศ” โดยตรง ผักแต่ละชนิดบอกพื้นที่ปลูกและป่าที่หากิน เมื่อยกหม้อแกงขึ้นโต๊ะ เท่ากับยกภูมิประเทศขึ้นมาด้วย
2. โภชนาการในครัวเรือน   แกงแคเป็นเมนูที่ผสาน “โปรตีนเนื้อสัตว์ + ผักพื้นบ้านหลากชนิด” ได้ในจานเดียว สอดคล้องแนวคิดอาหารสุขภาวะร่วมสมัย
3. เรื่องเล่า–ความคิดถึง–อัตลักษณ์   สำหรับชาวเชียงราย–ล้านนา แกงแคคือ “รสมือแม่–รสชุมชน” เมื่อถูกจัดวางในงานมหกรรม จึงกระตุ้นความผูกพันทางอารมณ์และความทรงจำร่วม

ผลลัพธ์คือ การขายหมดอย่างรวดเร็วของทั้ง 3 เมนู และ “แถวคอย” ที่ยังไม่สลาย แม้ป้าย “สินค้าหมด” จะถูกตั้งไว้แล้วก็ตาม

มหาบุญจุลกฐินถิ่นไทลื้อ “ศรีดอนชัย” ครั้งที่ 21 ศรัทธา–หัตถศิลป์–สามัคคี ร่วมหล่อเลี้ยงลุ่มน้ำอิง “อาราธนาพระอุปคุต” นำขบวน—อบจ.เชียงรายหนุน “4 สืบ” ขับเคลื่อน Soft Power และเศรษฐกิจสร้างสรรค์ชายแดนโขง

เชียงราย, 4 พฤศจิกายน 2568 — ริมสายน้ำอิงที่ทอดตัวคู่ชุมชนไทลื้อบ้านศรีดอนชัย อำเภอเชียงของ แสงประทีปราตรีปลายฝนต้นหนาวส่องประกายทาบร่างขบวนแห่ “อาราธนาพระอุปคุต” ผู้คุ้มครองพิธีบุญใหญ่ตามความเชื่อแห่งล้านนา ก่อนเสียงกลองปูจาและบทสาธยายศรัทธาจะพาเช้าวันใหม่เข้าสู่ “จุลกฐิน”—กฐินทันใจที่ต้องทำ “ให้เสร็จภายใน 24 ชั่วโมง” ตั้งแต่ฝ้ายยังช่ออยู่บนกิ่งจนกลายเป็นผ้าไตรจีวรครบองค์ สัญญะที่ชาวศรีดอนชัยยืนยันต่อโลกว่า ศรัทธา – ความชำนาญ – ความพร้อมเพรียงของชุมชน ยังทำงานได้จริงในยุคสมัยนี้

ปีนี้เป็น ครั้งที่ 21 ของ “มหาบุญจุลกฐินถิ่นไทลื้อวัดท่าข้ามศรีดอนชัย” จัดระหว่าง 31 ตุลาคม – 2 พฤศจิกายน 2568 โดยมี องค์การบริหารส่วนจังหวัดเชียงราย (อบจ.เชียงราย) สนับสนุนอย่างต่อเนื่อง ภายใต้วัตถุประสงค์ “4 สืบ” อันเป็นกรอบคิดยุทธศาสตร์ที่ผนึก การสืบสานประเพณี–การถ่ายทอดองค์ความรู้–การธำรงพระธรรมวินัย–และการเชื่อมสายสัมพันธ์ เพื่อยกระดับ Soft Power ของไทลื้อสู่เศรษฐกิจสร้างสรรค์และการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมในลุ่มน้ำโขง

ฉากเปิด เช้าตรู่ที่ลมหายใจของชุมชน “สวด–สาน–ซ่อมสายใย”

เสียงระฆังวัดท่าข้ามศรีดอนชัยปลุกผู้คนสองฟากถนนเลียบแม่น้ำให้ตื่นพร้อมรอยยิ้มและเสื้อผ้าไทลื้อสีคราม–แดง–ดำ อันเป็นเอกลักษณ์ “ลื้อลายคำ” ขบวนแห่ อาราธนาพระอุปคุต เคลื่อนด้วยจังหวะศรัทธา—สัญลักษณ์ของ “ผู้คุ้มครองงานบุญใหญ่” ตามตำนานพระเจ้าอโศกและคติล้านนา ก่อนเข้าสู่กระบวนการสำคัญที่ต้องแข่งกับเข็มนาฬิกา จุลกฐิน หรือ กฐินทันใจ 24 ชั่วโมง ที่ทั้งหมู่บ้านจะ “ยกโรงทอ” ชั่วคราว—จาก เก็บฝ้าย–ปั่นด้าย–ตั้งหูก–ทอ–ย้อม–ตัดเย็บ—ให้สำเร็จเป็น ผ้าไตรจีวร เพื่อถวายกฐินภายในกำหนด

ในเชิงพิธีกรรม สิ่งนี้ไม่ใช่ “โชว์” แต่คือ พระวินัย ที่ทดสอบ ความพร้อมเพรียงและความละเอียดอ่อน ของชุมชน ทุกรอยมือบนด้าย ทุกจังหวะตีนกี่ คือวงจรการเรียนรู้ระหว่างวัย—เด็กเห็นมือพ่อแม่ ปู่ย่า ครูช่าง; คนหนุ่มสาวเห็นความอดทนเชิงงานฝีมือ; ผู้เฒ่าผู้แก่เห็น “คนรุ่นใหม่” ยืนเคียงข้าง และทั้งหมดเห็นกันและกัน ใต้แสงเดียวกันที่ชื่อว่า “ศรัทธาและความร่วมแรงร่วมใจ”

“4 สืบ” ของ อบจ.เชียงราย กรอบคิดที่ประกอบร่างพิธี–วัฒนธรรม–เศรษฐกิจ

การสนับสนุนของ อบจ.เชียงราย ในปีนี้เน้น “4 สืบ” เป็นเข็มทิศ

1. สืบสานวัฒนธรรมประเพณี – รักษา จุลกฐิน และพิธีการไทลื้อ (การแต่งกาย อาหารถิ่น การแสดงพื้นบ้าน) ให้คงรูปและร่วมสมัย
2. สืบศรีสมัย – ถ่ายทอด ความรู้การทอผ้า และงานฝีมือ “ลื้อลายคำ” ข้ามรุ่น พร้อมเปิดให้ ประยุกต์–ดัดแปลง อย่างมีขอบเขต เพื่อให้ อัตลักษณ์ ไม่ถูกตรึง แต่เติบโต
3. สืบพระธรรมวินัย – คงหลัก กฐินภายใน 1 เดือน หลังออกพรรษาและกรอบ จุลกฐิน 24 ชั่วโมง ให้สมบูรณ์ถูกต้อง
4. สืบสายสัมพันธ์ – ใช้งานบุญเป็นเวที เชื่อมผู้คน–เครือข่ายศรัทธา–หน่วยงาน และ นักท่องเที่ยว ให้มาร่วม “ทำ–เห็น–เรียนรู้” ไปพร้อมกัน

ผลที่สัมผัสได้ คือภาพของ “วัด–ชุมชน–โรงเรียน–ผู้สูงวัย–เยาวชน” ที่ร่วมยกงานวัฒนธรรมให้เป็น สินทรัพย์สาธารณะ ไม่ใช่ภาระ และเมื่อพิธีถูกออกแบบให้ “เปิดรับผู้มาเยือน” อย่างมีมารยาททางศาสนา งานบุญก็กลายเป็น หน้าต่างเศรษฐกิจสร้างสรรค์ ที่คนทั้งสองฟากโขงมองเห็นและอยากเดินเข้ามามีส่วนร่วม

อัตลักษณ์ไทลื้อ จากสิบสองปันนาสู่ “ศรีดอนชัย”—ผืนผ้าที่เล่าเรื่องคน

รากของ ศรีดอนชัย ผูกโยงกับการอพยพของไทลื้อจาก สิบสองปันนา อัตลักษณ์จึงถูกเก็บไว้ทั้งใน ภาษา–พิธีกรรม–เครื่องแต่งกาย–ผ้าทอ และความทรงจำร่วมของการตั้งถิ่นฐานริมโขง การมี พิพิธภัณฑ์ลื้อลายคำ และพื้นที่เรียนรู้ชุมชน ทำให้คนรุ่นใหม่ “เห็น–จับ–ทอ” มรดกบรรพชนด้วยมือตัวเอง ไม่ใช่เพียงผ่านรูปภาพ

ผ้าทอไทลื้อ จึงไม่ใช่แค่ผลิตภัณฑ์ แต่คือ คลังความรู้มีชีวิต ลาย–สี–เส้นใย—ล้วนบันทึกวิธีคิดและวิธีใช้ชีวิตของคนลุ่มน้ำอิง เมื่อถูกยกขึ้นสู่ จุลกฐิน ผืนผ้าไม่ใช่ของฝาก หากคือ “ของถวาย” ที่ต้องสะอาด งาม และถูกต้องตามระเบียบ พระสงฆ์ห่มผ้า—ชุมชนก็ห่มความภาคภูมิใจ

พระอุปคุต “ผู้คุ้มครองพิธีใหญ่” กับกลยุทธ์พิธีกรรมของชุมชน

ตำนาน พระอุปคุตเถระ ผู้มีอิทธิฤทธิ์คุ้มครอง “ปอยหลวง” ในสมัยพระเจ้าอโศก ถูกชาวล้านนาน้อมรับสู่พิธีใหญ่ของชุมชนมาเนิ่นนาน ในงานนี้ พิธีอาราธนาพระอุปคุต ทำหน้าที่เป็น “โล่พิธีกรรม” เพื่อขอพลังป้องกันอุปสรรคในภารกิจ 24 ชั่วโมง ที่ผิดพลาดไม่ได้—ทั้งเชิงเวลาและความถูกต้องตามพระวินัย

สัญลักษณ์ตัวเลข 9 ใน พิธีตักบาตรสามเณร 9 รูป ก็ถูกให้ความหมายถึง “ก้าวหน้า–รุ่งเรือง” และ “การสืบต่อพระศาสนา”—เป็นภาพย้ำว่าหาก “จุลกฐิน” คือการรวบรวมมือ พิธีพระอุปคุตก็คือการรวบรวมใจ ให้ทุกช่วงเวลาในงานบุญเดินหน้าอย่างร่มเย็น

24 ชั่วโมงที่ท้าทาย จากต้นฝ้ายถึงผ้าไตร—งานหัตถศิลป์ในโหมด “High-Stakes”

จุลกฐิน พิสูจน์ ความละเอียดอ่อน – ความเร็ว – ความพร้อมเพรียง ในคราวเดียว ขั้นตอนตั้งแต่ เก็บฝ้าย–ปั่น–กรอ–ตั้งหูก–ทอ–ย้อม–ตัด–เย็บ ต้องเดินโดยแทบไร้รอยสะดุด เพราะเส้นด้ายที่ขาดง่ายที่สุดคือ “ความร่วมมือ”

ปีนี้ ชุมชนศรีดอนชัยยังย้ำบทบาท “เวทีถ่ายทอดข้ามรุ่น” ผ่านการมีส่วนร่วมของ โรงเรียนผู้สูงอายุ กลุ่มแม่บ้าน กลุ่มเยาวชน และครูช่างประจำหมู่บ้าน ขณะที่เวทีกิจกรรมรอบงานทำหน้าที่เป็น “ชั้นเรียนพื้นที่เปิด” สาธิตการทอ ซ่อมแซมอุปกรณ์กี่ทอมือ แนะนำการย้อมสีธรรมชาติ และเชิญชวนให้ผู้มาเยือนได้ลอง “จับหูก” ด้วยตัวเอง—ความรู้จึงไม่เคลื่อนผ่านเอกสาร แต่เคลื่อนผ่านมือและสายตา

พิธี–การแสดง–ตลาดวัฒนธรรม เมื่อศิลปะทำให้ศรัทธามีสีสัน

ข้างพิธีกรรมหลัก คือ กาดหมั้วครัวแลง ตลาดพื้นบ้านที่ชวนชิม–ชวนดู–ชวนซื้อ ทั้งอาหารถิ่น เครื่องจักสาน ผ้าทอ และของทำมือ พร้อมการแสดง ฟ้อนดาบ–ฟ้อนซอ–สะล้อซอซึง จากเครือข่ายศิลปินท้องถิ่นและโรงเรียนในอำเภอเชียงของ แสงประทีปและโคมลอย ในค่ำคืนปัจฉิมบท คือฉากจบที่พาผู้คน “ยกคำอธิษฐานขึ้นฟ้า” และหอบความอิ่มเอมกลับบ้าน—ศิลปะจึงไม่ได้เป็นเพียงการประดับพิธี แต่เป็น เครื่องมือเชื่อมใจ–ดึงสายตา–ขยายเศรษฐกิจ

Soft Power เชียงของ–เชียงราย งานบุญที่เลี้ยงเศรษฐกิจฐานราก

การสนับสนุนของ อบจ.เชียงราย ทำให้งานบุญไม่ถูกมองเป็นกิจกรรมเฉพาะกลุ่ม หากเป็น “ทรัพยากรสาธารณะ” ของจังหวัด ผลทางเศรษฐกิจที่เห็นได้คือ การค้าขายชุมชนคึกคัก สินค้า GI–Chiang Rai Brand–งานหัตถกรรมไทลื้อ ได้พื้นที่สื่อสารโดยตรงกับผู้บริโภค นักท่องเที่ยวที่เดินทางตามปฏิทินวัฒนธรรมก็มีเหตุผลใหม่ในการ “แวะ–พัก–ใช้เวลา” ในเชียงของยาวขึ้น โครงสร้างพื้นฐานท่องเที่ยวรายรอบ—ที่พัก โฮมสเตย์ คาเฟ่—ได้รับ อานิสงส์ อย่างเป็นรูปธรรม ขณะที่ ทุนทางสังคม ของชุมชนก็ยิ่งแน่นด้วย “การลงมือทำร่วมกัน” ทุกปี

บทวิเคราะห์แบบไต่ระดับ ทำไม “จุลกฐิน – อุปคุต – ลื้อลายคำ” จึงยืนยาวและยั่งยืน

1. คติ–วินัย–วิถี เชื่อมกันเป็นระบบ จุลกฐิน (วินัย 24 ชม.) – อุปคุต (โล่พิธีกรรม) – ลื้อลายคำ (วิถีงานฝีมือ) สร้าง “สามเหลี่ยมคุณค่า” ที่ต่างค้ำกันและกัน—จารีตคุ้มพิธี พิธีคุ้มงาน งานคุ้มจารีต
2. พิธีคือแพลตฟอร์มสาธารณะ การตั้งเวทีการแสดง–ตลาดวัฒนธรรม–พื้นที่สาธิตงานช่าง ทำให้ “ผู้มาเยือน” ไม่ได้เป็นผู้ชมเฉย ๆ แต่เป็น ผู้มีส่วนร่วม—ยิ่งมีส่วนร่วม ยิ่งเกิดความเข้าใจ ยิ่งต่อยอดสู่เศรษฐกิจสร้างสรรค์
3. 4 สืบ = นโยบายเชื่อมปัจจุบันกับอนาคต “สืบสาน” รักษาราก; “สืบศรีสมัย” เติมทักษะใหม่; “สืบพระธรรมวินัย” รักษาแกนศรัทธา; “สืบสายสัมพันธ์” เชื่อมเครือข่าย—นี่คือเครื่องจักรสังคมที่ทำให้พิธีไม่เป็นเพียง “ของเมื่อวาน”
4. คนคือดิจิทัลมีชีวิต การจดจำกระบวนการด้วยมือ–ตา–หู ทำให้ความรู้ไม่พึ่งพา “ไฟล์” เพียงอย่างเดียว หากอยู่ใน “คน”—ความเสี่ยงสูญหายลดลงด้วยการทำซ้ำทุกปี

ข้อเสนอเชิงมานุษยวิทยา–เชิงระบบ เติมความรู้เพื่อความยั่งยืน

• บันทึกเชิงเทคนิคเชิงลึก แม้พิธีได้รับการบันทึกดี แต่ “คู่มือช่างจุลกฐิน” ที่ลงลึกเรื่อง ชนิดฝ้าย–สัดส่วนย้อม–การคุมเวลา–จุดเสี่ยงในแต่ละขั้น จะทำให้การถ่ายทอด แม่น–เท่าเทียม–สม่ำเสมอ มากขึ้น โดยยังคง “เสรีภาพเชิงสุนทรียะ” ของช่าง
• สมดุลพิธี–ท่องเที่ยว การกำหนด โซน–เวลา–มารยาทการเยี่ยมชม ที่ชัดเจน จะช่วยคุ้มครอง “ความศักดิ์สิทธิ์” ไม่ให้ถูกความนิยมทำให้หลุดจากแกนพระวินัย
• โครงสร้างแรงจูงใจคนรุ่นใหม่ เพิ่มแรงจูงใจผ่าน ทุนการศึกษาช่างทอ–ทุนทำวิจัยลายโบราณ–เวิร์กช็อปนานาชาติ ให้ “ลื้อลายคำ” กลายเป็น เส้นทางอาชีพ ที่ภาคภูมิใจและพึ่งพาตนเองได้

เสียงสะท้อนจากพื้นที่ “จุลกฐินคือกระจกที่สะท้อนว่าเรายังจับมือกันแน่น”

ในทุกคืนก่อนเสร็จงาน ผืนผ้าไตรที่กำลังขึ้นรูปคือ “จุดนัดพบ” ของรุ่นสู่รุ่น—เสียงครูช่างเตือนให้เบามือ เสียงหัวเราะเด็กที่เพิ่งจับฟืมครั้งแรก เสียงแม่ค้าตะโกนขายขนมพื้นบ้านริมกาดหมั้ว และเสียงสวดแห่งกุศลผลบุญ ทุกเสียงประกอบเข้าด้วยกันเป็น “ซาวด์แทร็กของชุมชน” ที่บอกว่า เรายังทำสิ่งยากด้วยกันได้ ในโลกที่รีบและหลวมมากขึ้นทุกวัน

ผ้าหนึ่งผืน หล่อเลี้ยงทั้งศรัทธา–อาชีพ–อนาคต

“มหาบุญจุลกฐินถิ่นไทลื้อศรีดอนชัย” คือหลักฐานร่วมสมัยว่า พิธีกรรมที่เข้มแข็ง สามารถเป็นทั้ง โรงเรียน ชุมชน ตลาด และเวทีโลก พร้อมกันได้ เมื่อมี กรอบคิด (4 สืบ) มี แกนความเชื่อ (พระอุปคุต–พระวินัย) และมี อัตลักษณ์งานหัตถศิลป์ (ลื้อลายคำ) หนุนอยู่ด้านหลัง ผลลัพธ์ไม่ใช่เพียงบุญส่วนบุคคล แต่คือ ทุนทางสังคม–วัฒนธรรม–เศรษฐกิจ ที่งอกเงยต่อเนื่อง

ในเช้าวันที่ผ้าไตรคลี่รับแสงแรก ชาวศรีดอนชัยอาจยังคงยิ้มแบบเดิม—ยิ้มที่เชื่อมั่นว่าความดีที่ทำร่วมกันจะไม่สูญเปล่า ยิ้มที่บอกลูกหลานว่า “ให้มือจำ–ให้ใจจำ” และยิ้มที่ชวนผู้มาเยือนว่า “ปีหน้า กลับมาอีกนะ มาช่วยกัน ‘สาน–ทอ–ถวาย’ ใน 24 ชั่วโมงที่สวยงามนี้ด้วยกัน”

KEY TAKEAWAYS

• งานจัด 31 ต.ค.–2 พ.ย. 2568 ที่ วัดท่าข้ามศรีดอนชัย อ.เชียงของ ครบ พิธีอาราธนาพระอุปคุต – จุลกฐิน 24 ชั่วโมง
• อบจ.เชียงราย หนุนยุทธศาสตร์ “4 สืบ” เพื่อความยั่งยืนทางวัฒนธรรม–ศาสนา–เศรษฐกิจ
• อัตลักษณ์ ไทลื้อ (ลื้อลายคำ) ถูกยกเป็น Soft Power ผ่านพิธี–การแสดง–ตลาดวัฒนธรรม
• แนวโน้มสำคัญ งานบุญ = แพลตฟอร์มสาธารณะ ที่สร้างรายได้ เสริมความภูมิใจ และถ่ายทอดความรู้ข้ามรุ่น
• ข้อเสนอ ทำ “คู่มือช่างจุลกฐิน” และกำหนด มารยาทการท่องเที่ยวเชิงพิธีกรรม เพื่อรักษาแกนพระวินัยและเสริมคุณค่าทางเศรษฐกิจอย่างสมดุล